بنویسیم، بنویسیم که تنها نوشته‌ها می‌مانند.
یادم میاد دو سال پیش، یک سری اتفاقاتی افتاد. یه دعوایی شروع شد. این دعوا از اینجا شروع شد که یکی یه کاری کرد و این بحث کشیده شد به توییتر و لینکدین و فلان.
می‌پرسید نتیجه چی شد؟ نتیجه خاصی نشد. نتیجه خاص جایی حاصل می‌شد که شما بخواهید یک گفتمانی ایجاد کنید. حرف بزنید، هم رو بشنوید، نقد کنید، بپذیرید و رد کنید.
خلاصه که گفتیم آقا توییتر ننویس، برو بشین عین آدمیزاد یه پست بلاگی بنویس، بذار نوشته‌هات بمونه! بذار مردم ببینن اینور اونور دعوا چی شد.
خلاصه که همین، آقا بنویسیم. بنویسیم که نوشته‌ها موندگارن.
+ نوشته شده در یکشنبه بیستم شهریور ۱۴۰۱ ساعت 15:44 توسط محمدرضا حقیری
|
اینجا وبلاگ و روزمرهنوشت من بود. بعد از مدتی شد همه چیز، بعدش رفتم روی یک وبسایت شخصی. حالا دوباره بهش برگشتم.